To różni go najbardziej od pozostałych śpiewających poetów, choć gatunek stary to jak sam Kraków, wywodzący się od rycerzy, którzy zamienili miecz na lutnię i zaczęli śpiewać o miłości. Leszek Długosz – absolwent polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim – zamienił nie miecz, tylko niedoszłą karierę aktorską (studiował wtedy na PWST w Krakowie) i nie na lutnię, a na fortepian. Poezja żyła w nim przez cały czas, żyje w nim nieustannie. Wydał kilkanaście tomików wierszy -najnowszy z nich nosi wieloznaczny tytuł „Piwnica idzie do góry” (2000).

Utwory:

1. Ja chciałbym być poetą
2. Dzień w kolorze śliwkowym
3. Już tak nas ta miłość nie obchodzi
4. Zamierzam być u ciebie
5. Metafizyczny kleszcz
6. Jaka szkoda
7. Berlin 1913
8. Jurgowska karczma
9. Kwiecista zwiewna twa sukienka
10. Nie ma nas
11. Obiążenie rodzinne
12. Nasze ognisko
13. Dziekuję ci, Muzyko
14. Także i ty
15. Starzy
16. Ja nie jestem Amadeusz Mozart
17. Moja obrona
18. Spieszmy się
19. Pod Baranami tez już inny czas

 

Płyta do kupienia w:   digitalo.pl  merlin.pl    empik.com

Tagi: D, Leszek Długosz